งานหนังสือที่ผ่านมา (28/03/2009)

เกิดมาจนอายุปูนนี้ (เหมือนจะเยอะนะ) ก็เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองภูมิใจที่ได้เกิดมาก็เพิ่งได้รู้ว่าตัวเองมีค่า

ฮ่ะๆ พูดมาซะยังกะเกริ่นหนังชีวิต ความถึกของหนูฝ้าย (เรื่องไหนของมันอะนั่น =.=)

เมื่อวานได้มีโอกาสไปงานหนังสือได้เจอพี่ๆ น้องๆๆ ที่มาจากไหนกันบ้าง ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ เขามาเพื่อซื้อหนังสือแน่ๆ (มางานหนังสือจะให้มาเปิดแผงขายปูดองเถื่อนหรือไง – -++) แล้วความที่บูธเราอิงแอบ ตอนที่เราไปถึง ยังเขินๆ ไม่กล้าเข้าไป จึงโทรไปหาพี่เกดถามเบอร์พี่เกี๊ยว  (เพราะพี่เกี๊ยวบอกว่าจะมา) แต่พี่เกดไม่มีเบอร์บอกให้โทรมถามพี่แต เราเลยไปที่บูธไว้พี่เกด รอนักเขียนท่านอื่นๆ รอไปสักพักก็เจอสาวเชิ้ตดำ เข้ามา เราทำอะไรไม่ถูกนอกจากยิ้มเป็นนางงาม (หนูเกลียดเด็กค่ะ ^^+) พอแนะนำกันไปมา ทำให้รู้ว่า นั่นคือ ‘ซามูไรสองเงา’ หรือเบส นักเรียนพยาบาลของปวงชนนั่นเอง ซึ่งตัวจริงดูหญิงมากๆ น่ารักสุดๆ มาพร้อมผองเพื่อนอีกสามคน สักพักก็มีสาวผมซอยซึ่งเราจำไม่ได้ว่าใคร นึกว่าเป็นแฟนนิยายเบส

ตอนนั้นเบลอๆ ยังไม่ตื่น แล้วพี่โจ้ที่หลบมุมไปทำโปสเตอร์โปรโมตนิยาย ก็กลับมาพร้อมโปสเตอร์ต่างๆ แต่ไปๆ มาๆ ไม่มีที่ติดซะงั้น เบสเลยอาสาไปเดินโปรโมต ซึ่งได้รับเสียงเชียร์จากพี่ๆ ที่ประจำบูธอย่างมาก (เก่งมากน้องๆ สู้เขานะ พี่รักทุกคน) >>>เย้ย! ไม่เกี่ยว =.=; เรา น้องสาว (ยังลากน้องสาวไปตกระกำลำบากอีก) เบสและผองเพื่อน ก็เดินโปรโมตสำนักพิมพ์กันตามอัธยาศัย รู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูกถึงเคยทำเดินโปรโมตให้ที่อื่นมาแล้ว แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เพราะเราได้มาเดินในฐานะ ‘นักเขียน’ ที่ให้โอกาส ให้เราได้แจ้งเกิด พร้อมกับรู้จักพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ แต่ละคนก็เป็นกันเองที่สุด (รักทุกคนนะคะ โฮะๆ)

ระหว่างที่เดินก็มีคนสนใจ สำนักพิมพ์โอทูเลิฟของเรามากมาย  เพราะพวกเราสวยมั่นอย่าบอกใครทีเดียว (แต่คนเขียนไดมั่นกว่า เขียนไปได้ ไม่อายใคร) มีคนสนใจ โปรเตอร์ของเรา สนใจของที่ระลึกของเรา มีคนชมว่าน่ารัก แต่ไม่ยักมีใครขอเบอร์พวกเรา (ฮาเข้าปาย~) แอบไปจับมือมาสคอตที่เป็นรูปหมี พลางคิดในใจ (ถ้าโอทูได้มาเดินลั้ลลาแบบนี้ก็ดีน่ะสิ เฮ้อ~) พอเดินจนอ่อนล้ากับชีวิต หมดแรงข้าวเหนียว เราก็กลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง เจอสาวสวยพริ้ง ที่เราคิดว่าพนักงานขายที่จ้างมาใหม่ พอมองดีๆ อ้าว! พี่เกี๊ยว แพนด้าไวท์อายส์นี่นา อ๊าก!! สวยเกินไปแย้ว~~~ แล้วเริ่มมากันครบ พี่เกดก็ให้ช่วยทำมาหากิน พวกเราช่วยกันตะโกนเรียกลูกค้า ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นแฟนนิยายพี่เกดเกือบทั้งนั้น มีแฟนนิยายของนักเขียนหลายๆ ท่าน รวมทั้งของเราด้วย เจอตอนแรกๆ จำไม่ได้ค่ะ ยังตื่นไม่เต็มตา ได้แต่ยิ้มสวยๆ ให้ จนสักพักสาวน้อยผมซอยก็มาอีกครั้ง ทำให้ถึงบางอ้อ  เขาคือหนูนา หรือเดอะจัดส์ จอมรั่วนี่เอง (เรายกตำแหน่งนี้ให้) อ๊ะๆ มาก็ดีและ เราจะได้ช่วยกันทำมาหากิน พอหนูนามาหนังสือเราเริ่มขายดีขึ้น เพราะคนอาจจะตกใจเสียงเราและนิด (เพื่อนของเบส) เลยเข้ามาดู หนูนาก็แถจนเขาซื้อ สั่งจองกันบานเบอะไปหมด น้องสาวที่มาด้วยกัน ทักว่า นักเขียนที่นี่คัดความสูงเหรอ? ทำไมตัวไล่ๆ กันหมดเลย (กรรม เขาคัดจากความรั่วมากกว่าน้องพี่) เอาเป็นว่าขำๆ กันไป พวกเราต่างส่งเสริมการขายกันเองเต็มที่ จนบูธดูแคบไป (แอบโปรโมตโปรโมชั่นที่พี่มุ้ยเสนอ ให้นักเขียนเอาตัวเข้าแลกเพื่อยอดขาย  ซื้อครบ 1 โหล ได้ดินเนอร์กับนักเขียนหนึ่งท่าน แต่คนคงกลัว เลยซื้อไม่ถึงโหลสักคน ฮ่ะๆ)

พวกพี่ๆ ที่เคยขายก็ยิ้มแก้มปริ (หุๆ ได้พักแล้ว ไปหาข้าวกินกันเร็ว~~~ มีแรงงานพม่ามาช่วย)เราขายกันอย่างฮาเฮ และมีพี่พีทมาสมทบ ด้วยความที่ว่าพี่พีทจะต้องไปดูแลสองบูธ จึงต้องมีแพ็จเกตไป-กลับมีอะไรโทรเรียกพี่เขาได้ (แอบสงสัย พี่พีทตื่นหรือยังคะ ดูเหมือนพี่ยังไม่ตื่นเลยอะค่ะ) แต่ที่ประทับใจสุดๆ คือการที่แม่ลูกคู่หนึ่ง เขามาซื้อหนังสือ เขาก็ถามว่าจะเอาของคนไหน น้อง(น่ารัก) บอกว่าเอาของพี่คนนี้ (หมายถึงเราที่เฝ้าแทนเบสและเพื่อนๆ ที่ไปเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อที่จะแถมเมื่อซื้อครบนึงพัน) เราก็แนะนำไป และดูแม่น้องท่านน่ารักมากๆ (แอบบอกว่านิยายเราชื่อยาวมาก ซึ่งมันก็จริง ฮ่ะๆ) แม่ตัดสินใจซื้อไปสองเล่ม (ของเราและน้องแอน) แล้วถามลูกว่าจะเอาเล่มไหนอีกไหม ทำให้อดอมยิ้มไม่ได้ ความจริงเราแล้ว เด็กๆ รักการอ่านก็ว่าน่ารัก ยิ่งพ่อแม่มาคุมหนังสือที่ลูกอ่าน ยิ่งดูน่ารักไปใหญ่ เพราะคุณแม่จะสามารถรู้ได้เลยว่า น้องอ่านนิยายอะไร เนื้อหาเป็นไง ถือว่าเป็นการควบคุมเด็กไปอีกทาง (พี่รักน้องที่สุด รักพี่นานๆ นะน้องจ๋า) ต่อมาพี่พีทก็มาอีกรอบ ที่นี่พี่พีทถือป้ายโปรโมตเอง สังเกตได้เลยว่าสาวๆ เขามาเพียบ (มาถือให้บ่อยๆ นะคะพี่พีท) จนเวลาบ่ายสามโมงถึงเวลาต้องกลับบ้าน เพราะต้องไปธุระต่อ

เรารู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าจะเหนื่อย เจ็บคอ เมาน้ำเปล่า นั่งรถตู้หัวโขก เหมือนคนเมาแฟ้บ และกุ้งแทงเหงือก

(แพ้กุ้งไม่ใช่เหรอ?)

 

ปล. อาจจะขาดตกไปบ้าง ขออภัยด้วยนะ แบบว่าเขียนที่จำได้คร่าวๆ

 

 

The End